Yaşamın Yüzüne Bak

David, babasının fazla mükemmeliyetçi, onu aşırı sahiplenici davranışları ile müziğin sihirli dünyasında çocukluk yıllarını geçirmiştir. Hayatı boyunca babasıyla sağlıklı bir ilişkisi olmamıştı. Babasıyla ilişkisi; ne kaçabildiği ne de yenebildiği vahşi bir hayvanla yaşar gibi her gün her an ruhunda vahşi ısırıklarla dayanılmaz ıstıraplar yaşayan, bir kurbanın ilişkisi gibiydi.

Rus besteci Rachmaninov’un, içinde iki melodi barındıran dünyanın çalınması en zor piyano konçertosu olarak kabul edilen ‘’Üç numaralı konçerto’’yu çalmaya, David çocukluğunda karar vermişti.

Hassas ve kırılgan bir ruhun taşıyamayacağı kadar büyük bir duygusal coşku gerektiren bu parçayı çalarken, hastalıklı sevgilerle örselenmiş ruhunu ortaya koyan o piyanistin, dünyanın en zor parçası denilen konçertoyu çalabilmek için sağlığını ve geleceğini tehlikeye atmış ve sonunda konçertoyu çalabilmeyi başarmış ama  bu durum onun neredeyse aklini kaybetmesine yol açmıştı.

İnsanlarda olağanüstü yeteneklerin ve güçlerin, şaşırtıcı zaaflarla birlikte var olması benim her zaman ilgimi çekmiştir.

Dünyanın en zor parçasını çalabilen biri günlük işlerini neredeyse kimseden yardım almadan yapamıyordu. Hep dalgın olan ve bu yüzden bazen elbiselerini giymeyi unutmuş halde sokağa çıkan, insanlarla iletişim kurmakta daima zorlanan ve çoğu insana tuhaf gelen davranışlarından dolayı da topluma uyum sağlayamayan bir kişiliği vardı. Deha ve Deli olmak arasında gidip gelen ince bir çizginin tam ortasinda yürüyordu.

Ama yaşamında hayatından daha değerli olan bir şeyi vardı.Büyük bir tutkuyla sevdiği müzik ve piyano çalmak.

Sizin yaşamınızda hayatınızdan daha değerli bir şeyiniz oldu mu hiç?

Deneyip başarısız olmaktan ölesiye korktuğumuz hayaller piradimizin en tepesinden aşşağıya doğru bakıp pişmanlıkarımızı seyrediyoruz.

Yapıp edemediklerimizden örülü üzerimize taşıyamayacağımız kadar ağir zırhlardan elbiseler giyiyoruz ve bunun bizi koruyabileceğini sanıyoruz.

Başarmak için her şeyinizi verebileceğiniz uğrunda aklınızı kaybetmeyi bile göze alacağınız kadar bir şeyi hiç istediniz mi?

Üç Numaralı Konçerto

‘’Üç Numaralı Konçertoyu’’ çalmak için piyanonun başına oturduğunda parmak uçlarında her notanin olağanüstü melodilere donusup sanki tüm evreni kapsar  gibi müziğin salona yayılmasını şaşırarak izledim ve sanırım anın içinde olmanın ne demek olduğunu ve de bu duygunun büyüsünü sanırım ilk kez Shine filmindeki o sahnede izleyip farkettim.

Geçmiş bize geleceğe bakmayı ve sislerin arasında anı görmeyi öğretir ve bu anı bazen bir film sahnesinde görürüz.

Virginia Woolf’un hayat hikayesinden kesitler anlatan Saatler romanında woolf kocasına ‘’Yaşamın yüzüne bak Leonard’’der. Her zaman yaşamın yüzüne bak hayatta ne olduğunu anlayabilmek için, yaşamı keşfedebilmek için ve onu olduğu gibi sevebilmek için

Yaşama bakın belki de değerini ıskalayıp hiç bilmediğimiz bir hazine saklı bir kenarında

Yaşamın bizim değerimizi bilmemesinden şikayet ederken aslında yaşamın değerini bimeyenin biz olduğunu anlamalıyız.

Bizi  farklı bir hayatı yaşamaya tutsak eden şey değerini bilmediğimiz her andır.

Yaşamın yüzüne bak...

Yaşamın yüzü, geçmişteki o unuttuğunuz anda gizli.Yaşamın yüzü, gelecekte yaşayacağınız sırda gizli. Yaşamın yüzü yaşadığın anda gizli.

Belki de size verilenin ne olduğunu size verildiği anda anlamadığımız

Aç birinin iyi bir yemeğin tadını almasının neredeyse imkansız olduğunu, yemeğin gerçek lezzetini fark edebilmek için biraz doymuş olmak gerektiğini çok sonraları öğrendim.Geçmiş ve geleceğin, aç gözlü bir ejderha gibi karnını anla doyurmaya çalıştığını da.

Sahilde bir gün, çıplak ayaklarımın altında keskin pürtüklü kayalıklar üstünde terkedilmiş bir kayığı izlerken, denizden kopmuş dalgaların; türlü renk cümbüşleri ve ışıltılı bir gösteriyle kayığın bedeninde dans etmesini bir süre izledim.

Yaşamımızı, yaşamdan daha büyük gerçeklerle, kainatın sonsuzluğuyla,milyarlarca yıldan beri akıp giden zamanla kıyasladığımızda hissettiğimiz anlamsızlığı,eksikliği o terkedilmiş kayığı izlediğim anın içinde hissettim.

Muhteşemliğini vaat ettiği geleceğe borçlu anlar vardır ama asıl  muhteşem olan anlar size geçmişi ve geleceği unutturacak kadar mükemmel olanlardır ve genellikle o anların içindeyken biz bunu farkedemeyiz. Onların muhteşemliğini kavramak için onlara iyi bakmamız, o anın yüzünü görmemiz gerekir.

Bir belgeselde izlemiştim. Bir dağ keçisi uçurumun kenarında onca ağırlığına rağmen avuç içi kadar bir kayanın üstünde duruyor ve olağanüstü bir uyum ve dengeyle uçurumdan aşşağısını ve etrafı seyrediyordu.Başta üstünde durduğu kayadan ve uçurumdan aşşağı düşmemek için içgüdüsel olarak çok fazla odaklandığını düşünmüştüm, oysa yaptığı şey onun için olağandı ve sadece  varoluşuna uygun davranyordu.

Hayatın zorlukları bir kırbaç gibi bedeninize vurup ruhununuzu acıtsa  bile, bir piyanistin  müziğin içinde kaybolup tekrar kendini var ettiği o büyülü an gibi yaşamın yüzüne bak.

Bir puzzle’ın bir türlü tamamlanamamış eksik kalan tek bir parçası gibidir bazen bir an, onu bir kez bile yaşadığınızda asıl neyin olmasını istediğinizi artık anlarsınız...